Hoe ik weer leerde om voor mezelf te zorgen

Terwijl we opgroeien leren we allerlei vaardigheden: praten, lopen, zwemmen, lezen, schrijven en ga zo maar door. Allemaal skills die we nodig hebben om onderdeel uit te maken van de grote mensen wereld. We leren ook dat we anderen moeten troosten als we ze pijn hebben gedaan, dat als je ruzie hebt je het weer moet oplossen en dat je vriendschappen mag koesteren. Maar we leren niet hoe we voor onszelf moeten zorgen. Hoe we zorgen dat we niet opgebrand raken en wat dan die gezonde balans is waar we allemaal zo naar verlangen.

Muurvast zat ik, gevangen in mijn hoofd in het malen in rondjes. ‘s Avonds lag ik te piekeren in bed en had ik het gevoel alsof de hele dag zich opnieuw afspeelde in mijn hoofd. Overdag ging ik maar door, ik was altijd op zoek naar meer terwijl mijn lichaam letterlijk zei stop. Ik was moe maar had geen idee hoe ik op de rem moest trappen.

De kracht van de natuur

Ik besloot dat ik het anders wilde gaan doen, zonder echt een vast plan. Ik besloot meer de natuur in te trekken, de plek waar ik als klein kind uren kon spelen en waar ik me altijd veilig en vertrouwd voelde. Daar ontdekte ik wat de kracht van de natuur echt kan zijn. Dat als ik rustig ga zitten onder een boom, mezelf de tijd gun om naar de vogeltjes te luisteren er een gevoel van diepe verbondenheid en kalmte door me heen stroomde.

De kracht van de natuur kan zo helend zijn. Tijd kent daar geen druk. Alle processen verlopen compleet volgens het ritme van de natuur. De bloemen laten zich niet opjagen, om nog sneller te groeien, om nog mooier te zijn dan de bloem naast zich, ze bloeien gewoon. Hoe meer tijd ik doorbreng in de natuur (en daarmee bedoel ik echt in de natuur zijn ipv er snel doorheen banjeren), hoe meer ik er tot rust kom. Mee mag gaan in dit natuurlijke ritme.

Dat ook wij als mens meer mogen vertragen en de stiltes om ons heen niet op hoeven te vullen. Ik ontdekte dat een kwartiertje zitten in de natuur, mijn hoofd weer helemaal leeg was, ik me meer geaard voelde en vooral liever werd naar mezelf.

Een veilige plek

Naast de kracht van de natuur ontdekte ik ook een nieuwe veilige plek: de yogamat. Een plek die helemaal voor mezelf is. Het is de plek waar ik yoga doe, mediteer maar soms ook mijn journal erbij pak om mijn gedachten op papier te zetten. Het is een plek geworden waarvan ik weet dat ik veilig ben. Dat er soms gevoelens omhoog komen in een yogales of als ik aan het schrijven ben en dat het oke is om die vrij te laten stromen. Dit is een hele reis geweest en lukt ook zeker niet van de ene op de andere dag.

Yin yoga is steeds opnieuw weer een uitnodiging om met een zachtere blik naar mezelf te kijken. Om de weerstand toe te laten, in plaats van heel hard weg te duwen. Mijn emoties kregen de ruimte om zichzelf te tonen, waardoor ik allerlei oud zeer heb kunnen doorvoelen. Langzaam kreeg ik steeds meer contact met mezelf, met mijn verlangens, met mijn lichaam. Om echt te kunnen voelen waar ik op dat moment behoefte aan had. Soms in een meditatie, soms in een yin yoga les.

Ik leerde weer voor mezelf zorgen

Al deze kleine stapjes bij elkaar zorgde ervoor dat ik weer in verbinding kwam met mezelf. Dat ik mijn gereedschapskist steeds meer vulde. Had ik echt een rot dag? Oke, dan doe ik vandaag iets minder werk en ga ik lekker in bad. Voel ik me mega gespannen? Dan ga ik even mediteren of een klein rondje wandelen. Voel ik de creativiteit door me heen stromen? Ik mag dan ‘s avonds laat nog toegeven aan die creativiteit.

Wat misschien wel de belangrijkste les was die ik heb geleerd is dat ik niets meer van mezelf moet. De moetjes komen niet meer boven mijn eigen verlangens te staan. Hoe ik mij voel is belangrijker dan al het andere, want als ik niet goed voor mezelf zorg, hoe kan ik er dan voor een ander zijn?

Inmiddels heb ik selfcare heilig verklaart. Ik zie het echt als een feestje waarop ik iedere keer weer ben uitgenodigd. Een feestje speciaal voor mij, waarbij ik mag doen waar ik blij van wordt. Dus ga dat feestje vieren! Hang de slingers uit voor jezelf en kies iets als is het nog zo klein waar jij al heel lang naar verlangt.

Liefs,
Eline